مادرانه...

بزرگ شدی دانه ی بادامم ؛

انقدر که دیگر باید از غرور این روزهایت بنویسم .

از اســتقلالی که جوانه زده و در حال رویش ست ...

اشک ها و زمین افتادن هایت را دیگر کسی نباید ببیند !
که اگر ببیند ، دلخور می شوی ...

خودت رو هنگام ناراحتی ، از ما پنهان می کنی ...

اگر وقت دویدن افتادی ، ما نگاهمان را می دزدیم ، مبادا چشممان به تو بیافتد !

قلبم برات پر می زنه پندار .

نمی دونی که چقدر دوست دارم ، نمی دونی !